• İşgücü Gerginliği: Çocuk doktorları aşırı çalışabilir ve düşük ücret alabilir, bu da tükenmişliğe yol açabilir ve bazılarının mesleği bırakmasına veya yurtdışında fırsatlar aramasına neden olabilir.
• Tıp Fakültesi Dağılımı: Belki de Türkiye’deki tıp fakülteleri, çocuk sağlığına yönelik artan talebi karşılamaya yetecek kadar pediatri alanında uzmanlaşmış öğrenci mezun edemiyordur.
• Eşitsiz Dağılım: Türkiye’nin bazı bölgelerinde kıtlık diğerlerine göre daha şiddetli olabilir ve bazı bölgelerin pediatrik bakım hizmetlerine erişimi sınırlı kalabilir.

Makalenin bu eksikliğin olası sonuçları şunları içerir:

• Daha Uzun Bekleme Süreleri: Özel pediatrik bakıma ihtiyaç duyan çocuklar, randevu veya tedavi için daha uzun bekleme süreleriyle karşı karşıya kalabilir.
• Artan Yük: Geriye kalan çocuk doktorları iş yüklerinde önemli bir artış görebilir ve bu da her hastaya sağladıkları bakımın kalitesini potansiyel olarak etkileyebilir.
• Kamu Sağlığı Kaygıları: Uygun pediatrik bakıma erişim eksikliği, çocukların genel sağlığını ve refahını olumsuz yönde etkileyebilir.

Makalenin aşağıdaki gibi potansiyel çözümler önerip önermediğini görmek ilginç olurdu :

• Çocuk Doktorlarına Yönelik Teşvikler: Hükümet, çocuk doktorlarını çekmek ve elde tutmak için mali teşvikler sunmayı veya çalışma koşullarını iyileştirmeyi düşünebilir.
• Tıp Fakültesi Kayıtlarında Artış: Üniversiteler pediatriye ayrılmış tıp fakültesi kontenjanlarının sayısını potansiyel olarak artırabilir.
• Geliştirilmiş Dağıtım: Çocuk doktorlarını yetersiz hizmet alan bölgelerde çalışmaya teşvik etmek için politikalar uygulanabilir.

Türkiye , bu eksikliğin nedenlerini ve olası çözümlerini anlayarak, tüm çocukların hak ettikleri özel bakıma erişimini sağlamak için çalışabilir.